Search Results

Fotoğrafçı / David Dayag

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

1 2 3 4 5 6

Felsefe, özgür iradeye sahip olmakla deterministik bir evrende yaşamak arasında nasıl denge kurmaya çalışır? ● İnsanlar özgür iradeye sahip olduklarını hissederler, ancak genellikle deterministik bir evrende buna nasıl sahip olabileceklerini anlamakta güçlük çekerler. ● Deneyimlerimize ilişkin anlayışımıza fiziği dahil etmeye çalışan birkaç özgür model var olacaktır. ● Fizik özgür iradeyi dışlayabilse bile, yine de felsefi sorular olacaktır. Bilimsel bir dünya görüşüne sahip çoğu insan nedensel determinizm fikrine katılıyor. Her şeyin fizik kanunlarına tabi olduğu ve bu kanunların dünyada var olan veya önceki bir anda nasıl var olduğuna göre hareket eden bir fikir… Bununla birlikte, bu fikrin özgür irade kavramıyla nasıl örtüştüğünü anlamak zor olabilir . Sonuçta, eğer her şey nedensel determinizme tabi ise, biz nasıl olamayız? Kararlarımız nasıl bir şekilde muaf tutulabilir? Pek çok insan bizim de açık bir şekilde saatli bir evrenin parçası olduğumuzu ve fiziğin özgür iradeyi öldürdüğünü iddia ediyor. Özgür iradeyi gerçekten sadece fiziğin konusu olarak ele alabilir miyiz? Bugün, özgür irade konusundaki bazı duruşları ve bunların fizikle nasıl ilişkili olduğunu, bazı filozofların insan deneyimi hakkındaki görüşlerini bilime aktarabilir miyiz ? Sert Determinizm Bazı filozoflar, yukarıda bahsedilen tesadüfi determinizm argümanını alıp, özgür iradeye hiç yer olmadığını söylemek için kullandılar. "Sert determinizm" olarak adlandırılan bu duruş, tüm eylemlerimizin nedensel olarak gerekli olduğunu ve tıpkı bir bilardo topunun hareketi gibi fizik tarafından dikte edildiğini savunur. Baron d’Holbach, bir Fransız filozofun fikri: "Kısacası, insanın eylemleri hiçbir zaman özgür değildir; bunlar her zaman kendi mizacının, aldığı fikirlerin ve kendi mutluluktan oluşturduğu doğru ya da yanlış nosyonların gerekli sonuçlarıdır. Eğitimle ve günlük deneyimle…" Fizik ve felsefe aydınlanma çağından beri gelişirken, sert determinizmin hala destekçileri vardır. Belirsizlik Muhtemelen şu anda bazılarınızın düşündüğü gibi, kuantum fiziği belirsizlikleri, olasılıkları ve genel tuhaflığıyla klasik fiziğin determinizminden çıkışına bir yol bulabilir. Bazen " indeterminizm " olarak adlandırılan bu fikir, birkaç filozofun da aklına geldi ve çeşitleri antik Yunan'a kadar uzanıyor. Bu duruş, her olayın açık bir nedeni olmadığını savunuyor. Örneğin bazı olaylar rastgele olabilir. Perspektifin savunucuları, bazı beyin işlevlerimizin, belki de kuantum mekaniğinde görülen dalgalanmalardan kaynaklanan, seçimlerimizin tam olarak önceden belirlenememesine neden olan rastgele unsurlara sahip olabileceğini öne sürüyor. Diğerleri, karar verme sürecimizin sadece bir kısmının nedenselliğe tabi olduğunu ve bunun bir kısmının bireyin kontrolü altında olduğunu öne sürüyorlar. Belirleyiciliğe karşı koymak için kullanılan bu duruşla ilgili sorunlar var. Bunlardan biri, kesin nedensellik yerine rastgele yapılan seçimlere sahip olmanın, insanların düşüneceği türden özgür irade gibi görünmüyor. Fiziksel bir bakış açısıyla, beyin aktivitesi kuantum mekaniğini içerebilir, ancak hepsini değil. Pek çok düşünür belirsizliği özgür irade modellerinin parçalarına dahil eder, ancak bu fikre tamamen güvenmezler. Yumuşak Determinizm " Uyumluluk " olarak da adlandırılan bu görüş, nedensel determinizmi kabul eder, ancak bunun bir tür özgür irade ile uyumlu olduğunu da kabul eder. Bu pek çok biçimde olabilir ve bazen bunun gerçekte ne kadar "özgür" olduğunu değiştirerek işler. John Stuart Mill , nedenselliğin, insanların koşullara, karakterlere ve arzulara dayalı olarak belirli şekillerde hareket edeceği anlamına geldiğini, ancak bu şeyler üzerinde biraz kontrolümüz olduğunu savundu. Bu nedenle, belirli bir uyarıcıya yanıt olarak belirli bir şekilde hareket etmeye kararlı olsak bile, gelecekteki bir durumda ne yapacağımızı değiştirme kapasitesine sahibiz. Daniel Dennett, bir miktar belirsizliği içeren iki aşamalı bir karar verme modeli önererek başka bir yöne gider. Karar vermenin ilk aşamasında beyin, hesaba katılması için hepsi zorunlu olarak determinizme tabi olmayan bir dizi değerlendirme üretir. Düşünceler yaratılan ve hemen reddedilmeyen şeyler, bilinçsiz de olsa, belirli bir düzeyde belirsizliğe ve temsilci kontrolüne tabidir. İkinci adımda, bu düşünceler, daha belirleyici bir muhakeme sürecine dayalı bir karar vermeye yardımcı olmak için kullanılır. Bu duruşlarda, kararlarınız hala bir masanın üzerinde hareket eden metaforik bilardo topları gibi önceki olaylardan etkilenir, ancak masanın nasıl yerleştirileceği konusunda biraz kontrolünüz vardır. Bu, yeterli zaman ve anlayışla, topların nasıl hareket edeceği konusunda makul miktarda kontrole sahip olabileceğiniz anlamına gelir. Bu tür duruşları eleştirenler, sıklıkla, bu karar alma modellerinin failin bıraktığı özgür iradenin, katı deterministik bir model altında sahip olacaklarından neredeyse hiç farklı olmadığını savunurlar. Liberter Özgürlük Bu, insanların hakkında konuşma eğiliminde olduğu premium özgür iradenin duruşudur. Kararlarınız üzerinde her zaman tam kontrole sahip olduğunuz ve tesadüfi determinizmin karar verme sürecinize uygulanmadığı fikri. Özgür iradenin deterministik bir evrenle bağdaşmadığını ileri sürmesi " uyumsuzdur ". Bu görüşe sahip kişiler genellikle ya "aracı-geçici" veya "olay-nedensel" bir pozisyon alırlar. Temsilci-tesadüfi bir duruşta, "aracılar" olarak bilinen karar vericiler, önceki bir eylemin neden olmadığı kararları fiziksel olaylarda olduğu gibi verebilir. Bunlar, esasen herhangi bir dış nedenden ziyade kararlarıyla başlayan olay zincirlerinin "başlıca hareket ettiricileri" dir. Olay-tesadüfi duruşlar, karar verme sürecinin bazı unsurlarının fiziksel olarak belirsiz olduğunu ve son seçime giren faktörlerin en azından bazılarının temsilci tarafından şekillendirildiğini savunur. Böyle bir duruşun yaşayan en ünlü savunucusu Robert Kane ve onun " irade çabası" modelidir. Kısacası, modeli, bir ajanın, ona yol açan nedenleri yaratmaya yardım etmeleri halinde, bir eylemden sorumlu olarak düşünülebileceğini varsayar. İnsanların zaman zaman karakterlerini şekillendirmeye yardımcı olan ve onlara bu sorumluluğu veren "kendi kendini şekillendiren eylem" (SFA) gerçekleştirdiklerini savunuyor. SFA'lar, verdiğimiz kararlar belirsizliğe tabi olduğunda, belki de iki seçeneğin yüksek olasılıklı olduğu bir durumdur, biri istediğimiz ve biri de doğru olduğunu düşündüğümüz şeydir ve bir seçimin yapılmasına neden olmak için irade gücüne ihtiyaç vardır. Bu noktada, hızlı bir seçim yapamadığımız için, genel karakterimizi etkileyecek bir karar vermek için irade uyguluyoruz…

Fotoğrafçı / Jeff Dai

1 2 3 4 5 6 7

1 2 3 4 5 6

Bir Amerikan keşif ekibi, İkinci Dünya Savaşı'nda batan yaklaşık 80 yıllık bir ABD donanma gemisine ulaşmak için dünyanın en derin dalışını tamamladı. Caladan Okyanus, Teksas merkezli bir denizaltı teknoloji şirketi, 115 metre uzunluğundaki savaş gemisi USS Johnson enkazına ulaşmak için Pasifik Okyanusu'nda 6.500 metreye daldı. Bazı bilim insanlarına göre, bu derinlik Titanik'in Atlantik Okyanusu'nda bulunduğu derinliğin iki katı. USS Johnston, 25 Ekim 1944'te Leyte Körfezi Muharebesi sırasında battı. Geminin 327 mürettebatından sadece 141'i sağ kurtuldu. USS Johnston, şimdiye kadar yapılmış en büyük savaş gemisi olan Japon İmparatorluk Donanması zırhlısı Yamato tarafından batırılmıştır. Geminin daha büyük bir kısmı okyanusun daha derin, ulaşılması daha zor bir bölgesine çöktüğü için, uzaktan bir denizaltı kullanılarak yalnızca bazı kısımları gözlemlenebiliyordu. Keşif için DSM Sınırlama Faktörü adı verilen bir denizaltıdan yararlanıldı. Bu denizaltı 3,5 inç kalınlığında titanyumdan yapılmış bir gövdeye sahip ve Mariana Çukuru ile Titanik'i keşfetmek için kullanılmıştır. Kaynak:

Fotoğrafçı / Jared Bowens

Patlamadan kalan 17 parçacığın keşfini belgeleyen yeni bir araştırmaya göre, yaklaşık 430.000 yıl önce Antarktika üzerinde patlayan bir meteor "oldukça geniş bir alanda tamamen yıkıcıydı. Walnumfjellet adlı bir dağın zirvesinde bulunan nadir uzay kayası parçalarının, en az 100 metre çapında olması ve yüksek hızda yere çarpması gerekiyor. Bununla birlikte, bu olayın tuhaf yanı, söz konusu meteorun bir çarpma krateri bırakacak kadar büyük olmaması, ancak atmosferde yanmadan Dünya'ya ulaşmaya yetecek kadar büyük olmasıdır. Parçacıkların keşfi, en büyüğünün yarım milimetreden küçük olduğu düşünüldüğünde, başlı başına bir harikadır. Taramalı elektron mikroskobu kullanarak araştırmacılar, parçaların yüksek nikel içeriğine sahip çoğunlukla demir ve olivinden oluştuğunu buldular. Bu, belirli göktaşlarının bileşimiyle eşleşiyor ve parçacıkların dünya dışı kaynaklı olduğunu doğruluyor. Küçük uzay kayası parçaları ayrıca Antarktika buzunun karakteristiği olan oksijen izotoplarını da içeriyordu, bu da onları havada yanarak değil, yüzeyle çarpışma üzerine elde ettiklerini gösteriyor. Bu, göktaşı patladığında , buharlaşan malzemenin Antarktika buz tabakası ile karışırken yoğunlaştığı yerde yüksek hızda toprağa fırlatılarak gönderildiği anlamına geliyor. Dahası, ortaya çıkan yoğunlaşma kürelerinin kimyasal bileşimlerinde, yaklaşık 430.000 yıl önce Antarktika'da meydana gelen diğer iki donma olayından kalan kürelere oldukça benzer olduğu bulundu. Bu gözleme dayanarak, araştırmacılar, bu parçacıkların hepsinin aynı patlayan asteroid tarafından üretildiğini tahmin ediyorlar ve bu da çarpmanın büyük bir alanı kaplayan bir moloz yığını gönderdiğini öne sürüyor. Bu nedenle, çalışma yazarları, bu boyuttaki meteoritik patlamaların, 100.000 kilometre kareye (38.610 mil kare) kadar olan alanlarda güçlü aşırı basınçlara neden olan patlama etkileri oluşturma potansiyeline sahip olduğu ve aynı zamanda 10 metrekarelik bir alanda yangınları kıvılcımlandırmak için yeterli termal radyasyon ürettiği sonucuna varmıştır. Kaynak: https://www.iflscience.com/space/fragments-430000-year-old-meteor-found-antarctica/

1 2 3 4 5 6 7

1 2 3 4 5 6 7