Aslında kaçmalarına çokta gerek yok…
Tüm insansız uzay sondaları yerden yönlendirilir. Uzayda çok yer var ve yolda herhangi bir çıkıntı yok. Uzay aracının konumunu ve hızını çok yakından takip ediyoruz ve bunlar göz önüne alındığında, nereye gittiğini çok kesin bir şekilde tahmin edebiliyoruz, bu nedenle büyük nesnelerle karşılaşmak sorun değil.
Ana asteroit kuşağı aslında filmlerde tasvir edilenden çok daha az nüfusludur. Yaklaşık 50 trilyon kübik kilometrelik bir hacme sahiptir. Yani doldurması için yaklaşık 35 milyon Güneş gerekir.
Gökbilimciler, ana asteroit kuşağında yaklaşık 1 km'den büyük asteroit sayısının yaklaşık 80.000 olduğunu tahmin ediyor.
Bu, ortalama olarak, büyük asteroitler arasındaki mesafenin yaklaşık 17 milyon km olduğu anlamına gelir. Ana kuşaktaki daha küçük asteroitlerin sayısına ilişkin tahminleri dahil etsek bile, asteroitler arasındaki ortalama mesafenin, tipik bir uzay aracının boyutunun milyonlarca katı olduğunu görürüz.
Ana asteroit kuşağının dışında, potansiyel olarak tehlikeli nesneler arasındaki ortalama mesafe milyonlarca kat daha fazladır. Bu nedenle, kazayla çarpışma olasılığı aslında son derece düşüktür.
Bu nedenle, görev planlayıcıların asteroitlerden ve göktaşlarından kaçınmak için herhangi bir adım atmasına gerek yoktur.
Kaynak:
https://www.sciencefocus.com/tag/qanda/
http://curious.astro.cornell.edu/about-us/156-people-in-astronomy/space-exploration-and-astronauts/satellites-robotic-space-craft/975-how-do-unmanned-space-probes-avoid-running-into-things-beginner