Dünyamızın kaderi, daha yaklaşık beş milyar yılı olan Güneş'e bağlıdır. Ancak, o kadar uzun süremiz yok. Hidrojen kaynaştıkça, Güneş giderek daha parlak hale gelir ve Dünya'nın yüzey sıcaklığı yükselir. Biyosfer, Güneş'in ısınmasına karşı koymak için negatif geri besleme sistemleri kullanır. Ama sadece bir milyar yıl sonra, bunlar artık yeterli olmayacak ve Dünya'daki tüm yaşam ölecek.
Tüm yıldızlar gibi Güneş de kendi yerçekimi ile savaş halindedir. 1.989 x 10 üzeri 30 kilogramlık kütlenin içe doğru ezilmesi, hidrojen çekirdeklerini bir arada sıkıştırmak ve onları helyumla kaynaştırmak için gereken basıncı sağlar. E = mc2 olduğundan, hidrojenin nükleik kütlesinin bir kısmı enerjiye dönüştürülür ve bu da sonunda onu Güneş'in yüzeyine ulaştırır. Oradan uzaya kaçar ve diğer şeylerin yanı sıra Dünya'yı ısıtır. Bu mücadele Güneş doğduğundan beri devam etmektedir.
Hidrojen, Güneş'e güç sağlayan füzyon yakıtıysa, o zaman bir noktada bu yakıt tükenecektir. Burada önemli olan, basınç ve sıcaklıkların termonükleer füzyonu sürdürecek kadar yüksek olduğu tek yer olan Güneş'in çekirdeğindeki hidrojendir. Çekirdek hidrojen bittiğinde, bundan yaklaşık beş milyar yıl sonra, Güneş'in başı belaya girecek. Merkezde inert Helyum külü dışında hiçbir şey bulunmadığından, çekirdek üzerindeki kütleçekimsel ezilme artacaktır. Bu noktadan itibaren, Güneş'in sadece yaklaşık 100 milyon yılı kalmıştır. Enerjinin akmasını sağlamak için umutsuzca kendini yeniden yapılandıracak, sonunda çekirdeğini küçültecek ve dış katmanlarını şişirerek bizim kırmızı dev yıldız dediğimiz şeye dönüşecek. Bir kırmızı dev olarak son eylemi sırasında, Güneş muhtemelen o kadar büyüyecek ki Dünya'yı yutacak.
Dünya’nın sona ermesinden önce yaşamın önünde beş milyar yıl daha olduğu düşüncesiyle rahatlıyorsanız, bunu yapmayın. Beş milyar yıl, gezegenin ne kadar kaldığıdır. Biyosfer çok daha az zamana sahiptir.
Sorun, bir yıldız ve onun yerçekimi arasındaki savaşla bir kez daha başlar. Hidrojen Güneş'in çekirdeğinde yanarken bile, hala değişiklikler oluyor. Eriyen her bir kilogram hidrojen kütlesiyle, Güneş'in iç bölgeleri yeniden ayarlanır, hafifçe büzülür ve sıcaklığı da biraz yükselir. Ancak nükleer füzyonun enerji üretme hızı sıcaklığa çok duyarlıdır. Çekirdeğin sıcaklığındaki küçük artışlar bile Güneş'in parlaklığında gözle görülür artışlar sağlar. Bu, Güneş'in tarihi boyunca yavaş yavaş daha parlak hale geldiği anlamına gelir.
Bu yavaş artış, Güneş kırmızı bir deve dönüşmeden çok önce Dünya'nın biyosferini mahvedecek olan şeydir. Bunun nedeni, Güneş'in parlaklığı ile Dünya'nın yüzey sıcaklığı arasında doğrudan bir bağlantı olmasıdır. Birincisini artırmak, ikincisini artıracaktır.
Biyosfer, negatif geri besleme dediğimiz şey yoluyla bu tür sıcaklık artışlarına aracılık eder. Örneğin, Dünya'nın yüzey sıcaklığının artması biyosferin daha fazla yansıtıcı bulut örtüsünü tetiklemesine yol açarsa, o zaman daha fazla güneş ışığı uzaya geri dönerek gezegenin serin kalmasına yardımcı olur. Ancak olumsuz geri bildirimler ancak bu kadar uzun süre işe yarayabilir. Güneş daha da parlaklaşmaya devam ettikçe, eninde sonunda biyosfer için kıyamet anlamına gelen kaçak etkileri tetikleyecektir.
Bunlardan en önemlisi okyanusların buharlaşmasıdır. Su buharı, iklim değişikliği çağında endişelendiğimiz CO2'den çok daha güçlü bir sera gazıdır. Güneş yeterince yüksek seviyelerde deniz suyunu buharlaştıracak kadar parlak hale geldiğinde, atmosfer su buharı ile dolmaya başlar ve nemli bir sera başlar. Buharlaşma gezegeni daha sıcak yapar, bu da daha fazla buharlaşmaya yol açar, bu da gezegeni daha sıcak yapar, vb. Sonunda gezegen o kadar ısınır ki hayatın sınırlarını aşar.
Peki Dünya'nın biyosferi ölene kadar ne kadar zamanımız var? Dikkat çekici bir şekilde, Dünya'daki yaşamın sadece bir milyar kadar yılı kaldı. Hesaplamalarda bazı belirsizlikler var, ancak son sonuçlar sonuna kadar 1,5 milyar yıl olduğunu gösteriyor. Bu, gezegenin Güneş tarafından yutulmasına kadar geçen beş milyar yıldan çok daha kısa bir süredir.
Kaynak: https://bigthink.com/13-8/how-long-until-life-on-earth-dies/